sábado, 8 de noviembre de 2008

Tenue apertura




No sé qué roza uno cuando ve ese erizo respirando tan puntiagudo.
No sé a qué terciopelo ha usurpado su interior.
Y el fruto, que ya es nuestro y que así lo percibo.
Esa tenue apertura, sin avaricia, acercándonos sus pulmones.
El color con que nos alimentaremos.
O Tierra, háblame de ti, qué debo darte.
Perfílame como tuyo si quieres.



Chegan, veladas chegan
as desfiadas e escuras voces
ó son da Terra
que cuspe a dor
e arreda a pena

Fía, amores fía
e só namora
a quen o quere.
No máis fondo
crávame as unllas
nesta pel.

Fía e desfía, sí
e volve a fiar
envolve arredor
esta voz, esta pel
que non soubo voar
Fía, amores, fía
e sobre a fronte
deseña estrelas,
sofre a mágoa
padece a pena
que golpea

O Terra,
fálame e di
se vou onda ti
devolver ou gardar
o que non é so meu.